125 km en heel wat blaren verder – Weissensee 2017 – KPN GP

125 km en heel wat blaren verder  – Weissensee 2017 – KPN GP

De dames startte om 1 minuut over half 8. Een minuutje achter de heren. Dit keer geen twijfel voor Sara over hoeveel lagen. Het was -2 aan de start dus was 1 laag onder haar dikke pak voldoende. Er werd een rondje van 25 kilomter gereden.

De afspraak was dat Sara maar 100 kilometer zou rijden. Waarom? Omdat ze zondag ook graag de zesbanen wedstrijd in Rotterdam weer wil knallen. En ook omdat ze pas 18 jaar is en slopen doe je jezelf zeker tijdens zo’n wedstrijd.

Daar gingen de 75 dames. Sara startte mooi voorin en daar bleef ze de hele wedstrijd. Het eerste rondje was niets minder dan een optocht. Wachten, wachten en nog eens wachten. En zo ging het tweede rondje ook, en de derde…

Op zich logisch aangezien je degene moet zijn met het meeste geduld om te winnen. 200 kilometer is nou eenmaal veel. Heel veel. Maar toen de teller op 60 kilometer stond zag Sara een groepje gaan, benen voelde goed dus ging ze mee. Drie dames waren los, waaronder Sara! Dit duurde niet lang. Het peloton sloot aan en de pret was over.

Toen ze door de finish gingen, en het voor Sara nog slechts 1 ronde was (wanneer ze zich aan de afspraak hield) dacht Sara laat ik eens gek doen.

Daar ging ze vol over het peloton heen. Ze had al gauw 200 meter. Niemand was met haar meegegaan. Zo een kleine regio rijdster, daar waren ze vast niet bang voor. Even later liet ze zich toch maar terug vallen. Wat zou ze ermee opschieten? Een teamgenoot (op dit moment) was ook weg. Sara zag haar terug vallen maar toen zij merkte dat het peloton absoluut geen vaart had reed ze harder door. Toen Sara dit merkte deed ze opnieuw een poging tot wegrijden. Deze slaagde redelijk. Met het idee dat als ze bij haar teamgenoot in de buurt zou komen ze samen verder zouden gaan. Sara ging door. En door. En doooor. Iemand riep langs de kant anderhalve minuut!

Aangekomen bij Dolomitenblick (einde van het grote meer) na ruim 6 kilometer alleen. Liet ze zich opnieuw terugvallen.

Mede door het idee dat ze bij 125 km geklasseerd zou worden en ze best lekker reed, reed Sara gewoon door wanneer ze door de start finish straat reed.

Toen ze van het kleine meer af gingen en richting de Dolomitenblick reed werd het heftig. Het was 3 graden boven nul. Het ijs was sneeuw ijs. Je kwam er amper meer doorheen. Een versnelling. Sara haar benen liepen vol. Helaas, ze moest lossen.

In je eentje 20 kilometer is haast onmogelijk. Gelukkig waren er veeeel meer die het niet meer bij konden benen. Samen met 2 andere rijders gingen ze door. Toen zagen ze in de verte een groepje dames. Een valpartij in die groep. En opnieuw, even geen focus. Daar lag Sara. Schreeuwde ‘wacht!!’, het is een wedstrijd dus niks wachten. Sara haakte aan bij 2 rijders. Zaterdag reden deze dames uitmuntend. Sara nam kop over zette ietsjes aan, en ze was ze kwijt! Shit!

Iemand in een roze pak bleek haar redding. Met handen op haar benen reed Sara samen met haar de laatste 10 kilometer door, ploeterend.  Op 300 meter voor de finish zette Sara nog een eindspurt in (dat dat nog mogelijk was).

Dit bezorgde haar een 51e plek, 125 kilometer en blaren op haar voeten.